Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους…

Σήμερα (15 Μαρτίου 2007) το κέντρο της Αθήνας θα είναι κλειστό για ακόμη μια φορά στους πολίτες που έχουν το θράσος να θέλουν να εργαστούν, να ψωνίσουν, να συναντηθούν ή να κάνουν τη βόλτα τους εκεί. Σήμερα οι όποιοι τουρίστες βρίσκονται στην Αθήνα θα μάθουν καλά το μάθημα πως στη χώρα αυτή έρχεσαι μόνο για tzatziki, mousaka και φυσικά πρέπει να πηγαίνεις μόνο στα νησιά. Σήμερα όλα τα βλέμματα των ‘οικολόγων’ και γενικά των θιασωτών της θεωρίας του θερμοκηπίου είναι στραμμένα στην ιδιότυπη πρωτοβουλία για την απαγόρευση του αυτοκινήτου στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας(;!).

Όλα αυτά θα γίνουν σήμερα επειδή ‘αυτοί’ έχουν αποφασίσει εδώ και καιρό πως αν κάποιος διαφωνεί με αυτά που ψηφίζει η εκάστοτε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να καταπατά τις ελευθερίες των υπολοίπων και να αποκλείει ολόκληρες περιοχές. Όλα αυτά γίνονται υπό το πρόσχημα της δίκαιης (ποίος ‘Σόλωνας’ το αποφάσισε αυτό;) διαμαρτυρίας τους. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Οι πορείες έχουν ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό τον χαρακτήρα της έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας . Ακόμη το επιχείρημα ότι μέσω της ταλαιπωρίας των πολιτών, η πολιτική πίεση στην κυβέρνηση αυξάνει εμφανίζει στην καλύτερη περίπτωση μια ακραία ωφελιμιστική, καιροσκοπική και βαθύτατα αντιδημοκρατική συμπεριφορά των διοργανωτών τέτοιων εκδηλώσεων. Πως είναι δυνατόν η ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία να θεωρούνται ανώτερα από το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης πολύ περισσότερων πολιτών ώστε να το καταπατούν; Οι πορείες λοιπόν δε γίνονται ούτε για να προβληθεί το αίτημα μιας ομάδας, ούτε για να πιεστεί η κυβέρνηση και να αλλάξει την απόφασή της. Οι πορείες γίνονται για να διαφημιστούν οι ‘εγκέφαλοι’ τους, να συμπληρώσουν τα ένσημα που χρειάζονται στους δρόμους, ώστε αργότερα να προαχθούν και να πιάσουν πόστο σε κάποιο από τα πολιτικά κόμματα που υποθάλπουν αυτές τις πορείες. Χρειάζονται, επίσης, οι πορείες για να τραβήξουν άτομα που γουστάρουν τη συμμετοχή, τους αρέσει το ‘μπούγιο’ και ταυτόχρονα θέλουν να δηλώνουν πολιτικοποιημένα ή ‘ενεργά μέλη της κοινωνίας’ – όλα αυτά φυσικά μόνο στα λόγια, γιατί η πραγματική ενημέρωση ή συμμετοχή θέλει κόπο. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι. Είναι αυτοί που συνεχώς αρνούνται, αυτοί που δε καταλαβαίνουν ότι μια δημοκρατία σημαίνει πρόοδος μέσω συμβιβασμών, συμβιβασμών μεταξύ των διαφορετικών ομάδων αλλά και μεταξύ του ‘θέλω’ και του ‘μπορώ’. Τελικά είναι αυτοί που αξιώνουν μόνο να κριτικάρουν αφ’ υψηλού, να έχουν αποκλειστικότητα του όρου ‘προοδευτικός’ και να καταστρέφουν (είτε υλικά αγαθά, είτε προσπάθειες αλλαγής, είτε θεσμούς).

Σήμερα λοιπόν αυτοί που θα κλείσουν το κέντρο είναι μια φοιτητική μειοψηφία και οι συνοδοιπόροι τους. Μαζί τους θα είναι οι πολιτικοί τους προστάτες και οργανωτές (ΣΥΝ, ΚΚΕ και λίγο ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση). Χθες και αύριο ήταν και θα είναι διαφορετικός ο συνδυασμός (κλασικά το ΚΚΕ, ο περισσότερος ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και η ΝΔ ως αντιπολίτευση). Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, τα συντηρητικότερα κομμάτια της κοινωνίας, αυτοί που είτε δεν μπορούν να σταθούν σε ελεύθερες και ανταγωνιστικές κοινωνίες, προσπαθούν να εμποδίσουν κάθε αλλαγή, να κρατήσουν τα κεκτημένα και να διαιωνίσουν την κατάσταση προς όφελος τους. Χωρίς να υπολογίζουν ότι αυτό ζημιώνει τους υπολοίπους.

Στη σημερινή εποχή, τρόποι να διαμαρτυρηθούν υπάρχουν πολλοί. Πολλοί και πιο πετυχημένοι. Αντί να κατέβουν 5000 στο δρόμο θα μπορούσαν 500 από αυτούς να επισκεφθούν διαμαρτυρόμενοι τους βουλευτές της περιφερείας τους. Τότε πράγματι θα υπήρχε πολιτική πίεση. Διαμαρτυρίες σε συγκεκριμένους χώρους (πεζοδρόμια, πλατείες κτλ) γίνονται δεκαετίες χωρίς κάποιος να ταλαιπωρείται ιδιαιτέρως. Καινούριοι τρόποι μαζικών ‘διαδηλώσεων’ είναι πλέον εφικτοί μέσω της τεχνολογίας. Όμως τα συντηρητικά αυτά κομμάτια της κοινωνίας, αυτοί που θα κλείσουν και σήμερα τους δρόμους, θα επενδύσουν στο θυμικό, στην αδρεναλίνη που παράγει η σύγκρουση και στα δάκρυα που φέρνουν εύστοχα αποκομμένα λόγια ποιητών και συγγραφέων και θα προσπαθήσουν να ανακόψουν τη ανάπτυξη και ταυτόχρονα να ταλαιπωρήσουν. Θα το κάνουν αυτό προφασιζόμενοι τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και εκμεταλλευόμενη την ασυλία που τους προσφέρει η αυθαίρετη κατάχρηση του όρου ‘προοδευτικός’.

Έτσι θα πράξουν αυτοί που κλείνουν τους δρόμους. Οι υπόλοιποι όμως, οι περισσότεροι, ως πότε θα τους το επιτρέπουμε και θα τους δικαιολογούμε;

Το ψέμα του 'ασύλου'.

Ήταν Κυριακή πρωί και παράξενο για την χώρα αλλά υπήρχε ήλιος και το βρεγμένο από την βροχή της προηγούμενης νύχτας γρασίδι αντανακλούσε το φως. Τα σκιουράκια κατέβαιναν από τους χοντρούς κορμούς των βελανιδιών και των υπολοίπων δέντρων που υπήρχαν για να μαζέψουν ότι θα τους ήταν χρήσιμο. Ο ‘Κριστόφ’, το γενναίο σκιουράκι που είχε μάθει να έρχεται να παίρνει το ψωμί (27 πέννες από το super-market), είχε έρθει και πάλι. Ήταν οι πρώτες πρωινές ώρες και ετοιμαζόμουν να πάω για ύπνο αφού μόλις είχαμε τελειώσει ένα LAN game με τους συγκατοίκους του ορόφου, συνέχεια μιας ακόμη βραδιάς εξόδου σε bars και clubs της περιοχής. Κουρασμένος ετοιμάστηκα να κλείσω τις κουρτίνες για να κρατήσω μακριά μου τις ενοχλητικές ακτίνες του ήλιου, όταν ξαφνικά κάτι με τάραξε. Ήταν ένα ζευγάρι ανθρώπων, μια γυναίκα κι ένας άντρας με μαύρα παπούτσια, σκούρο μπλε παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και σκούρο μπλε γιλέκο. Στη μέση τους φορούσαν μια ζώνη με πολλά μπιχλιμπίδια. Ήταν αστυνομικοί και ήταν μέσα στο campus. Περπατούσαν δίπλα στα απομεινάρια μιας κλασσικής νύχτας Σαββάτου σε πόλη της Αγγλίας, κουτάκια μπύρας και διάφορα άλλα σκουπίδια, τα οποία θα είχαν μαζευτεί πολύ σύντομα από τη πρωινή βάρδια των εργατών καθαριότητας. Κάποιοι φοιτητές και φοιτήτριες οι οποίοι δεν είχαν κοιμηθεί στα δωμάτια τους αλλά σε δωμάτια άλλων φοιτητών και φοιτητριών, με όσους συνδυασμούς μπορείτε να φανταστείτε, περνούσαν δίπλα σους αστυνομικούς. Οι λιγότερο κουρασμένοι αντάλλασσαν μαζί τους ένα τυπικό χαιρετισμό και συνέχιζαν ατάραχοι τη πορεία τους. Εγώ όμως από την δημοκρατική και προοδευτική Ελλάδα και μετά από 4 χρόνια σε εκείνη τη χώρα είχα διακόψει για δύο λεπτά αυτό που ήθελα να κάνω γιατί μου φάνηκε παράξενο το θέαμα.

Το ίδιο βράδυ οι συζητήσεις μεταξύ των συγκατοίκων κι άλλων φίλων δεν είχαν πολύ διαφορετική θεματολογία από αυτά που θεωρούσα πλέον δεδομένα. Συζητήσεις για τις νέες παιχνιδομηχανές και αυτοκίνητα ακολουθούσαν εκείνες για τους γκόμενους και τις γκόμενες. Η προσφορά του Tesla και ο Maxwell αναφέρονταν σε ίδιους κύκλους συζητήσεων με τους Porter και τον Zwass. Οι προσδοκίες για την εφαρμογή των ERP και MRP στις εταιρείες επισκιαζόταν από τα ευρήματα έρευνας μιας συμφοιτήτριας για την παρουσία κοκαΐνης σε τεράστιο ποσοστό χαρτονομισμάτων. Ταυτόχρονα παράπονα και κουτσομπολιά ακούγονταν για νέες και παλιές γνωριμίες, ενώ ένας φίλος Ισπανός γύριζε αφού ξόδεψε κι εκείνη τη βραδιά τις 50 λίρες στο συνηθισμένο δίωρο τηλεφώνημά προς τη κοπέλα του σε πόλη της Νότιας Ισπανίας αντικαθιστώντας μια Ελληνίδα που μόλις πήγαινε στο δωμάτιο της να κάνει το ίδιο κι ένα Ιάπωνα που πήγαινε να τελειώσει μια εργασία του η οποία είχε ημερομηνία παράδοσης σε 3 βδομάδες. Τίποτα δεν ήταν διαφορετικό. Εκτός από το γεγονός ότι νωρίς το πρωί είχαν περπατήσει μέσα στο campus δύο αστυνομικοί χωρίς κανένας να το θυμάται.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια και μια βραδιά σε μιαν άλλη πόλη της Μεγάλης Βρετανίας συνάντησα και πάλι το ίδιο φαινόμενο. Όχι για δεύτερη φορά αλλά για πολλοστή. Απλά εκείνη τη φορά το θυμάμαι γιατί σταμάτησαν και με ρώτησαν πως μπορούσαν να βρεθούν σε ένα συγκεκριμένο κτίριο αφού κάποιοι φοιτητές τους είχαν καλέσει για να ησυχάσουν τον κοινό μας γνωστό από τη Τσεχία, έναν ικανότατο φοιτητή ο οποίος όμως είχε μια αγάπη να καταστρέφει τα αυτοκίνητα του, να πίνει και να κάνει τον λυκάνθρωπο (συνήθως σε συνδυασμό). Λίγο αργότερα η φωτιά στο νυχτερινό μας barbecue είχε δυναμώσει, μια Γερμανίδα καθόταν στην αγκαλιά του Ολλανδού φίλου της, ο έτερος Τσέχος μισομεθυσμένος καταριόταν την Ελλάδα για την πρόσφατη επιτυχία της στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ενώ στην ίδια πρόταση δήλωνε εντυπωσιασμένος για το παγκόσμια πρωτότυπο γεγονός ότι στην Ελλάδα σου προσφέρουν τη μπύρα μέσα σε ήδη παγωμένα σε ψυγεία ποτήρια. Μια Αμερικανίδα με κοιτούσε και μου ανέφερε ότι ήταν σχεδόν σίγουρη ότι το ίδιο συμβαίνει και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού καθώς και σε άλλες χώρες. Το περιπολικό ξαναπέρασε από το δρομάκι μπροστά από το barbecue μας, σταμάτησε και μας παρατήρησε ότι η ανοιχτή φωτιά απαγορεύεται ειδικά στις εστίες, μας καληνύχτισε κι έφυγε – άλλες φορές μας είχαν προτρέψει να τη σβήσουμε. Δυο κοπέλες που προηγουμένως οδηγούσαν χωρίς δίπλωμα στο πάρκινγκ του campus είχαν πάει στο πίσω μέρος της παρέας. Καθώς το περιπολικό απομακρυνόταν, ο λυκάνθρωπος – Τσέχος φίλος μας ερχόταν τρεκλίζοντας κρατώντας μια τσάντα από λουκάνικα και παρέα με έναν Λίβυο. Εκεί ψήσαμε τα λουκάνικα συνεχίζοντας να λέμε για τα γενέθλια της σκύλας του Hitler τα οποία κάποιος γιόρταζε, την αγάπη κάποιου για τα τατουάζ, την ερχόμενη αναμέτρηση της ομάδας αμερικάνικου ποδοσφαίρου η οποία θα κατέληγε σε μια ακόμη ήττα, στην αναγκαιότητα της αναρχίας για μια δίκαιη κοινωνία όπως ένας άλλος υποστήριζε. Άνθρωποι ερχόντουσαν όλη την ώρα, άνθρωποι έφευγαν συνεχώς. Μετά από ώρα τους ξανάβλεπες να έρχονται μαζί ή και μόνοι τους ή και καθόλου εκείνη τη βραδιά.

Από την εμπειρία μου στα πανεπιστήμια της Μ. Βρετανίας, εκεί που οι θρασύτατοι αστυνομικοί κάνουν βόλτες στο μέρος που κοιμούνται οι φοιτητές, δεν είδα ποτέ κάποιον να με συλλαμβάνει παρά τις πολλές φορές απαράδεκτες εργασίες μου, ποτέ κανένας ένστολος δε χτύπησε τη πόρτα μου παρά τις απόψεις μου για την μητέρα του Χριστού και την εκτίμηση μου για τις θρησκείες γενικότερα παρ’ όλο που δεν έχανα ευκαιρία να τις διαφημίσω. Οι μοναδικές φωτιές που συνάντησα σε πανεπιστημιακούς χώρους προέρχονταν από παρ’ όμοια barbecue parties και από ξεχασμένα ‘παράνομα’ τηγάνια σε μάτια γκαζιού που επέβαλαν την έφοδο άλλων ένστολων, πυροσβεστών αυτή τη φορά. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως παρ’ όλο που αυτή η έφοδος γινόταν αρκετά τακτικά και η απόκριση της συγκεκριμένης υπηρεσίας ήταν τέτοια που καθιστούσε το χρονόμετρο άχρηστη εφεύρεση και το λεπτό ως μονάδα μέτρησης του χρόνου αναχρονιστική παλαιομοδίτικη αγκύλωση, ποτέ όσο ξέρω εγώ δεν έγινε πραγματικότητα το παράδειγμα της Samantha από το Sex & the City. Τέλος πρέπει να παραπονεθώ για το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της φοίτησης μου δεν έμαθα δουλειές του μέλλοντος, όπως να σηκώνω ένα τοίχο σε χρόνο μηδέν και για να κρατήσει, να χτίζω έναν καθηγητή μέσα του όπως διδάσκει η παράδοση του τόπου μας, παρ’ ότι φοίτησα σε μη κρατικά πανεπιστήμια με δημόσια χρηματοδότηση (τα δίδακτρα του βασικού πτυχίου πληρωνόντουσαν από την ΕΕ). Επίσης πρέπει να στιγματίσω το γεγονός ότι το δεύτερο μεταπτυχιακό μου το ολοκλήρωσα με υποτροφία για δίδακτρα και έξοδα στέγασης τα οποία το πανεπιστήμιο κατάφερε να συγκεντρώσει από ιδιωτικές εταιρείες που συμμετείχαν και στο χτίσιμο του νέου του κτιρίου, και δημόσια χρηματοδότηση από το αγγλικό κράτος, το δήμο στο οποίο ανήκει και τα αντίστοιχα προγράμματα της ΕΕ. Ακόμη και τώρα προσπαθώ να ξεπλύνω την βρωμερή γλίτσα της εκμετάλλευσης που ένιωσα στο πετσί μου κάνοντας συνεχώς ντους με αποτέλεσμα να σπαταλάω πολύ νερό και ενέργεια συμβάλλοντας έτσι στην καταστροφή του πλανήτη μας. Όλα αυτά επειδή οι σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού μέσω των πρακτόρων τους, τις ιδιωτικές εταιρείες, συμμετείχαν στη χρηματοδότηση ενός μεταπτυχιακού μου.