Εδώ και λίγες μέρες έχει μπει το καλοκαίρι. Ένα ολόκληρο μήνα πριν την επίσημη είσοδο του, αυτό ακάλεστο ήρθε. Φυσικά όπως προσπαθούν να μας πείσουν πολλοί αυτό είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής που επιτελείται τις τελευταίες δεκαετίες στον πλανήτη μας και αιτία είναι η απληστία των πολυεθνικών και του κεφαλαίου (Κάποια στιγμή καλό θα ήταν αυτοί που υποστηρίζουν τη προηγούμενη πρόταση να το αποδείξουν και σε εμάς τους υπολοίπους). Όμως αυτή η καταχώρηση δεν έχει να κάνει με την ‘αύξηση της πλανητικής θερμοκρασίας’ ούτε με την ‘ορατή’ απειλή να ανέβει η στάθμη των ωκεανών κατά 56.3μ τα επόμενα 234,3 χρόνια. Έχει να κάνει με το ελληνικό καλοκαίρι(για τους αδαείς που δε γνωρίζουν το ελληνικό καλοκαίρι είναι το καλύτερο του κόσμου και σαν την Ελλάδα δε θα βρείτε πουθενά). Αφού λοιπόν ήρθε το καλοκαίρι ο κόσμος πρέπει να πάει στις παραλίες. Προσέξτε, ‘πρέπει’, όχι ‘θέλει’ ή ‘πηγαίνει’. ΠΡΕΠΕΙ να πάει στις παραλίες. Από αυτό το ρήμα λοιπόν ξεκινάει η οδύσσεια μας.
Όπως κάθε χρόνο λοιπόν οι άνθρωποί ξεχύθηκαν στις παραλίες για να γιορτάσουν τον ερχομό του ελληνικού καλοκαιριού. Για παρέα είχαν κατά το πατροπαράδοτο έθιμο και τα κανάλια. Τα κανάλια πήγαν για να κάνουν το καθιερωμένο ρεπορτάζ της ‘ακρίβειας’. Για όσους είχαν το θράσος να μην παρακολουθήσουν τον μόχθο των δημοσιογράφων που ενώ οι υπόλοιποι έκαναν το μπανάκι τους αυτοί έλιωναν με το μικρόφωνο στο χέρι, να πούμε ότι σύμφωνα με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται να πουλήσει το ένα της παιδί για να μπορέσει να αποκτήσει το πολυπόθητο εισιτήριο για την πλαζ, 3 νεράκια, 1 τυροπιτούλα και μισή μπουκιά βάφλας με παγωτό καϊμάκι. Το γεγονός ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλες παραλίες στην Αττική αλλά και σε γειτονικούς νομούς που για να πας χρειάζεσαι πολύ λιγότερο χρόνο από το να βρεθείς στην Βάρκιζα δεν είναι γεγονός που μπορεί να αφορά ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ για την ακρίβεια στις παραλίες! Εδώ φυσικά έρχεται να κολλήσει ο οικοδεσπότης που υποδέχτηκε τους λουόμενους to be στις παραλίες. Όχι φυσικά η θάλασσα ή η παραλία η ίδια αλλά τα σκουπίδια. Μπουκαλάκια, μπάζα, σακούλες με σκουπίδια, μπιτόνια, σπασμένα γυαλιά, λάστιχα και άλλα ‘φυσικά’ προϊόντα υπήρχαν στις παραλίες για να δώσουν λύσεις στους ανοργάνωτους γονείς που ήθελαν να απασχολήσουν τα παιδία τους με κάτι (Γιατί να ξοδεύεστε σε κουβαδάκια και να χρηματοδοτείτε πολυκαταστήματα που θα σας πιουν το αίμα, το μπιτόνι θα σας περιμένει στη παραλία). Θα ήταν παντού έτσι αν ακόμη και σε αυτό το φυσικό κάλλος δεν παρενέβαινε καταστροφικά ο ιδιωτικό τομέας. Σε αυτή τη μαγεία των παραλίων του πρώιμου καλοκαιριού που έχουν καταφέρει να προσφέρουν όλοι οι υπέροχοι αυτοί συμπολίτες μας που αφήνουν τα σκουπίδια τους στις όπου τα δημιουργήσουν, όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται ή χρησιμοποιούν τη θάλασσα και την ανταμείβουν προσφέροντας καθημερινά ‘δωράκια’, όλοι εκείνοι που αφήνουν τα πράγματα που δε χρειάζονται ώστε να τα πάρει το ρέμα ή ο ποταμός και να τα ταξιδέψει. Εκεί λοιπόν έρχεται ο ιδιώτης ή η εταιρεία που έχει αναλάβει μέσω διαγωνισμού να εκμεταλλευτεί την παραλία και τι κάνουν; Την καθαρίζουν! Αίσχος και βιασμός της φύσης. Επιπλέον μπήγουν τις ομπρέλες τους και σέρνουν τις ξαπλώστρες τους πάνω στην ‘χρυσή’ άμμο πληγώνοντας τη. Όλα αυτά για το κέρδος. Έχουν και το θράσος να επιτρέπουν σε κάποιον να μπορέσει να χρησιμοποιήσει την παραλία και τη θάλασσα χωρίς να πληρώσει. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν με ανήθικα προγράμματα υποσυνείδητης διαφήμισης να φυλακίσουν τους πελάτες τους(φανταστείτε τι επίπτωση έχει αυτό στο αθώο παιδικό μυαλό των τέκνων της τετραμελούς οικογένειας που αναφέραμε παραπάνω! Τουλάχιστον βρικόλακες που θα πίνουν το αίμα των εργατών θα γίνουν αυτά τα παιδιά), τους πελάτες των υπολοίπων υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρουν.
Σε μια χώρα με 13676χλμ ακτογραμμή (
CIA Factbook) ελάχιστες παραλίες προσφέρονται για την παραπάνω εμπορική χρήση και αυτές μόνο τα τελευταία χρόνια. Από αυτές οι περισσότερες προσφέρονται μέσω τον ΟΤΑ με αμφιλεγόμενες διαδικασίες που κύριο στόχο έχουν να ωφελήσουν τους επιλεγμένους φίλους των εκλεγμένων τοπικών αρχών – αυτούς δηλαδή που τους βοήθησαν να γίνουν εκλεγμένοι. Ακόμη λιγότερες δίδονται για αποκλειστική χρήση σε ξενοδοχεία, καταστήματα διασκέδασης, περιορισμένης πρόσβασης οικισμούς, οργανωμένες κατασκηνώσεις ώστε αυτού του είδους οι επενδύσεις να μπορέσουν να αποκομίσουν τα πολλαπλασιαστικά οφέλη που προκύπτουν από το γεγονός της αποκλειστικότητας και με τη σειρά τους να αποδώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί στη τοπική κοινωνία (αύξηση τουρισμού, βελτίωση υποδομών, δορυφορικές επαγγελματικές ασχολίες κτλ) και το ελληνικό κράτος. Το κέρδος φυσικά που υπάρχει σε τέτοιου είδους επενδύσεις σε συνδυασμό με τη γενικευμένη διαφθορά και ασέβεια στους νόμους του κράτους οδηγούν στην άναρχη και χωρίς τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας, για τους πελάτες, εργαζομένους και το περιβάλλον, δημιουργία τέτοιων επιχειρήσεων. Αποτέλεσμα ένα νοσηρό επιχειρηματικό περιβάλλον, πρόσκαιρα οφέλη, καταστροφή του περιβάλλοντος, επενδύσεις εξαιρετικά βραχυπρόθεσμου ορίζοντα και αναστάτωση της τοπικής κοινωνίας χωρίς τα αντισταθμιστικά οφέλη που δικαιούται.
Στην ίδια χώρα απαγορεύουμε την πώληση νησιών ή νησίδων (
μάλλον επειδή δεν έχουμε πολλά, περίπου 6000 από τα οποία κατοικημένα είναι μόνο τα 227) ενώ έχουμε το παράδειγμα από έργα όπως το
‘The World’ των ΗΑΕ που δημιουργούν νησιά για να τα πουλήσουν. Και το καταφέρνουν. Μιλάμε πάντα για την Ελλάδα, την χώρα του εθελοντισμού που μερικές από τις υπόλοιπες παραλίες(αυτές χωρίς τον καρκίνο της ιδιωτικής επένδυσης) θα τις καθαρίσουν εθελοντές (αξιέπαινη προσπάθεια από την
MedSOS) με τη συμμετοχή φυσικά σχολείων. Καμία ανησυχία για τα παιδία. Αφού παραδειγματίστηκαν από το αγωνιστικό φρόνημα των δασκάλων τους, οι οποίοι απέργησαν για 2 μήνες περίπου, μετά απαίτησαν να πληρωθούν για την απεργία τους και τέλος ήθελαν να μην τους χαλάσουν και οι διακοπές των Χριστουγέννων, Πάσχα και φυσικά οι καλοκαιρινές με επέκταση της σχολικής χρονιάς για να αναπληρωθούν οι χαμένες διδακτικές ώρες(σε μια κοινότητα που ονομάζει ακαδημαϊκό εξάμηνο το χρονικό διάστημα 8 εκπαιδευτικών εβδομάδων τα πάντα είναι πιθανά), τώρα θα μάθουν πώς να μαζεύουν τα σκουπίδια από τις παραλίες. Γεγονός που θα τα προετοιμάσει καλύτερα για την αυριανή τους δουλειά, πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε ώρα μέσα στις αίθουσες. Αν μάλιστα κρίνω κι από προσωπική εμπειρία για την διάθεση και την αποτελεσματικότητα τέτοιων ενεργειών τότε προβλέπω ότι θα υπάρχει μάχη από τις εταιρείες καθαρισμού των ΟΤΑ για να προσλάβουν αυτούς μελλοντικούς δημοσίους υπαλλήλους με τέτοια εμπειρία από τα σχολικά τους χρόνια. Φυσικά ούτε λόγος για να μπορέσουμε να επιτύχουμε καλύτερα αποτελέσματα τόσο στον καθαρισμό των ακτών όσο και στον καθαρισμό και προστασία των δασών χρησιμοποιώντας περισσότερο την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις εν δυνάμει κερδοφόρες αυτές επιχειρήσεις. Τέλος το να τα καταφέρουμε αυτό σε συνδυασμό με άλλα οφέλη όπως την αποϊδρυματοποιήση των ποινών (π.χ. να επιδικαστούν ώρες κοινωνικής εργασίας) και αξιοποίηση του ήδη υπάρχοντος πληθυσμού των φυλακών με κοινά πολλαπλά οφέλη είναι κάτι που προφανώς για κάποιους είναι ανεπιθύμητο. Εγώ βέβαια δε το καταλαβαίνω αλλά από την άλλη το έχουμε πει και σε άλλα posts είμαι μιασμένος από την ελεύθερη αγορά, άρα και θύμα.
