Γιατί; Μέρος Β

Έχει προσληφθεί ο εργαζόμενος, πληρώνει του φόρους (ή για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους το κράτος καταδρομικά ληστεύει τη χρηματική αποτίμηση της εργασίας του για να πληρώσει τις σπατάλες του και τους στρατούς εξαρτώμενων υποστηρικτών του) και την ασφάλιση του και κάνει το λάθος να νομίζει ότι τελείωσε εκεί. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε μόνο στους υπόλοιπους φόρους που πληρώνει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο σε κάθε κίνηση της ζωής του (από την αγορά ενός καφέ έως την αγορά ενός σπιτιού). Ας πούμε ότι κάνει και παιδί. Αυτό το παιδί μεγαλώνει (και για να το συνδέσουμε με τα προηγούμενα, στην χρονική περίοδο που τα έξοδα του εργαζομένου είναι περισσότερα, τα έσοδα του μάλλον τα μικρότερα που θα έχει στη ζωή του και ταυτόχρονα οι ασφαλιστικές απαιτήσεις του οι λιγότερες, το κράτος μέσω της δυσκινησίας του συστήματος και λόγω της απαγόρευσης της προσωπικής επιλογής του επιβάλλει να πληρώσει δυσανάλογα ποσά) και το ίδιο παιδί λοιπόν πρέπει να πάει σχολείο. Φυσικά σε βρεφονηπιακό σταθμό δε μπορεί να πάει γιατί δεν υπάρχουν (είπαμε πριν, παρά το γεγονός ότι η αγορά(δηλ. γονείς) ζητούν αυτή την υπηρεσία, η γραφειοκρατία και η αποθάρρυνση της επιχειρηματικότητας δεν ‘επιτρέπουν’ την προσφορά της εν λόγω υπηρεσίας). Έρχεται λοιπόν ο καιρός να πάει το παιδί στο σχολείο. Ποιος αποφασίζει για το που θα πάει σχολείο; Οι γονείς; Όχι φυσικά. Το κράτος έχει δημιουργήσει κύκλους σε ένα χάρτη και λέει ότι όλα τα σπίτια που έχουν παιδιά σε αυτή τη περιοχή, πηγαίνουν σε αυτό το σχολείο. Τα παραδίπλα στο άλλο και πάει λέγοντας. Όμως επειδή ζούμε σε δημοκρατία, το κράτος έχει επιτρέψει τη δημιουργία ιδιωτικών σχολείων που μπορούν – προφανώς – να δεχθούν μαθητές από όλες τις περιοχές (Τώρα γιατί το κράτος που λέει ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση των 9 χρόνων που το ίδιο έχει θεσπίσει μπορεί να προσφέρεται και από ιδιωτικά σχολεία, ενώ η τριτοβάθμια εκπαίδευση που είναι προσωπική επιλογή του καθενός και είναι επιλογή μονάχα ορισμένων πρέπει αναγκαστικά να προσφέρεται από δημόσια ιδρύματα ούτε το καταλαβαίνω, ούτε μπορεί να μας απασχολήσει εδώ). Κάποιοι λοιπόν γονείς για όποιους λόγους επιλέγουν να στείλουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο. Άρα δε χρησιμοποιούν τους πόρους που τους αναλογούν από τα δημόσια σχολεία. Απαλλάσσονται από το μέρος εκείνο της φορολογίας που αναλογεί στη δημόσια πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μα φυσικά και όχι.

Το μυαλό κάποιου κάπου εδώ σταματάει. Πόσο δύσκολο δηλαδή είναι να σκεφτούμε ότι αφού θεωρούμε τους γονείς ικανούς να μεγαλώσουν ένα παιδί και να είναι οι προστάτες και υποστηρικτές του για 18 χρόνια, θα έπρεπε τουλάχιστον να τους δώσουμε την επιλογή για το που το παιδί αυτό θα πάρει τις βάσεις γνώσεις και κοινωνικοποίησης. Αφού πιστεύουμε ότι οι γονείς ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο από κάποιον γραφειοκράτη στον ΟΣΚ (Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων) ή του Υπουργείου Παιδείας, γιατί δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να επιλέξουν μόνοι τους το σχολείο που το παιδί τους θα μορφωθεί και σε αυτό το σχολείο θα δρομολογηθούν τα χρήματα που αναλογούν σε αυτόν το μαθητή. Έτσι δε θα μεγαλώσει ο συναγωνισμών των σχολείων για την καλύτερη κτιριακή υποδομή, το καλύτερο διδακτικό προσωπικό, τις καλύτερες υπηρεσίες υποστήριξης των γονέων και την επέκταση των επικουρικών δραστηριοτήτων; Αυτό ουσιαστικά επιτυγχάνει και η πρόταση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για το κουπόνι εκπαίδευσης. Δύναμη στο υπεύθυνο άτομο έναντι στον γραφειοκράτη. Ενδυνάμωση της αίσθησης της ατομικής ευθύνης ενάντια στον ωχαδερφισμό του ατόμου που τα περιμένει όλα από κάποιο απρόσωπο κράτος.